Michał Najgrakowski - nestor poznańskiego harcerstwa, nie żyje...
Z wielkim smutkiem informujemy o śmierci naszego Przyjaciela i Wielkiego Trzynastaka druha harcmistrza Michała Najgrakowskiego - nestora wielkopolskiego harcerstwa, członka Komisji Historycznej Chorągwi Wielkopolskiej ZHP. Druh Michał Najgrowski przez większość swego życia związany był z Poznańską Czarną Trzynastką. Był autorem wielu książek i artykułów poświęconych historii harcerstwa poznańskiego, a także kilkutomowego cyklu Z dziejów „Czarnej Trzynastki”.
Dla wielu pokoleń Poznańskiej Czarnej Trzynastki”, czy członków Komisji Historycznej Chorągwi Wielkopolskiej ZHP obecność dh Michała w wielu inicjatywach była rzeczą naturalną i zaszczytną. Jego spokój i kompetencje instruktorskie, a także, co nie jest bez znaczenia, umiejętności jasnego i rozważnego spojrzenia na historię harcerstwa powodują, że hm. Michał Najgrakowski jest wzorem dla wielu członków Komisji, tych z wieloletnim stażem i tych młodych, poznających tajniki pracy archiwalnej a także działalności autorskiej.
Michał Najgrakowski urodził się 31 maja 1927 roku w Poznaniu i z tym miastem związał swoje życie na długo. Rozpoczynając swoją edukację szkolną rozpoczął również swoją przygodę z harcerstwem. Prywatna Szkołę podstawowa om. Św. Zofii w Poznaniu ukończył w czerwcu 1939 roku. 15 września 1935 roku został zuchem w 1. Samodzielnej Gromady Zuchowej „Dzielnych Lotników” w Poznaniu. Wojna niestety przerwała dzieciństwo dh. Michała i został on zmuszony jako trzynastolatek podjąć pracę zawodową. Kilka razy zmieniał miejsce pracy, ale z perspektywy późniejszych decyzji zawodowych ważnym jest fakt, że był początkowo uczniem kreślarskim a potem kreślarzem w Deutsche Waffen- und Minitionsfabriken w Poznaniu. Koniec wojny dał mu szanse na kontynuowanie nauki. W dwa lata (1945-1947) nadrabia stracony czas i kończy gimnazjum i liceum Św. Jana Kantego w Poznaniu. Absolwentem tego liceum przed wojną był Florian Marciniak.
21 maja 1945 roku wstępuje do jednej z legendarnych drużyn „Poznańskiej Czarnej Trzynastki im. Hetmana Jana Zamoyskiego” by związać z nią swą służbę praktycznie do chwili obecnej (jest autorem monografii drużyny pt. Z dziejów „Czarnej Trzynastki”). Przyrzeczenie składa w sierpniu 1945r. O zaangażowaniu w pracę drużyny świadczy fakt, że już po roku zostaje jej drużynowym na najbliższe cztery lata. Ważnym wydarzeniem było wstąpienie do korpusu instruktorskiego ZHP i uzyskanie stopnia przewodnika poświadczonego Rozkazem Kom. Chor. Wlkp. L.11/1945-47 z datą 18 sierpnia 1947 roku. W tym samym roku postanawia kontynuować naukę w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Poznaniu, jednak po roku rezygnuje. Do studiów wraca w 1950 roku i tym razem podejmuje je na Uniwersytecie Poznańskim, na Wydziale Nauk Przyrodniczych, na kierunku geografia. ]
Po ukończeniu studiów przenosi się do Warszawy, gdzie podejmuje pracę, początkowo w Instytucie Transportu Samochodowego, a potem jako aspirant (doktorant) na Uniwersytecie Warszawskim. W lutym 1958 roku zostaje mianowany na stopień podharcmistrza a po roku na stopień harcmistrza .
Od 1959 do 2002 roku pracuje w Instytucie Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania Polskiej Akademii Nauk. Bedąc na emeryturze, pozostał aktywny zawodowo, co wyraża się kolejnymi publikacjami np. Miasta Wielkopolski od rozbiorów do początku XXI wieku, Podstawowe informacje historyczno-administracyjne (Warszawa 2008).
Pobyt w Warszawie to nie przerwa w pracy instruktorskiej. Służbę pełnił w kilku warszawskich hufcach: Warszawa - Wawer (1957-1959), gdzie był komendantem hufca, a potem komendantem w Warszawie - Falenicy (1959-1961). Z kolei służbę zastępcy komendanta hufca pełnił w hufcu Warszawa-Saska Kępa (1961) i Warszawa-Praga Południe (1961-1963).
Od 1973 roku do 1989 roku był członkiem Centralnej Komisji Rewizyjnej ZHP. Pracował również w strukturach Komisji Instruktorskich - Chorągwianej w latach 1981-1985 i Centralnej w latach 1984-1985. Naturalną koleją rzeczy przeniósł swoją aktywność instruktorską do komisji historycznych. Najpierw była to Komisja Historyczna Chorągwi Stołecznej (1984-1998), a po powrocie do Poznania w 1998 roku Komisja Historyczna Chorągwi Wielkopolskiej ZHP. Od samego początku do swojej śmierci był jest jednym z bardziej aktywnych członków tej komisji. Włączał się bardzo chętnie w prace archiwalne i publikacyjne. Na tym polu godnym podkreślenia jest bardzo aktywny udział w przygotowywaniu monografii Historia Harcerstwa Wielkopolskiego, gdzie jest członkiem kolegium oraz autorem czwartego tomu pt. Powojenna odbudowa harcerstwa. Lata 1945-1950 (Poznań 2008). O stopniu aktywności dh. M. Najgrakowskiego świadczy również imponująca ilość obozów i kursów, w których w większości przypadków pełnił funkcję komendanta. (na podstawie tekstu Zbigniewa Pilarczyka hm.)
